چراازجدایی می ترسیم ؟
بند ناف را بریدند و گریستیم از ترس جدایی .اما رازش را نفهمیدیم .به مادر دل بستیم و روز اول مدرسه گریستیم و رازش را نفهمیدیم .به پدر دل بستیم و وقتی به آسمان رفت گریستیم و باز … نفهمیدیم .به کیف صورتی گلدار …به دوچرخه آبی شبرنگ …بارها دل بستیم و از دست دادیم و شکستیم و باز نفهمیدیم .چقدر این درس ” تنهایی ” تکرار شد و ما رفوزه شدیم .این بند ناف را روز اول بریده بودند ، ولی ما هر روز به پای کسی یا چیزی گره زدیم تا زنده بمانیم و نفهمیدیم …افسوس نفهمیدیم که قرار است روی پای خود بایستیمنفس از کسی قرض نگیریمقرار از کسی طلب نکنیمعشق بورزیم اما در بند عشق کسی نباشیمدوست بداریم اما منتظر دوست داشته شدن نباشیمبه خودمان نور بنوشانیم و شور هدیه کنیم .دربند نباشیم …رها باشیم و برقصیم و آواز عشق سر دهیم .عزت انسان بودنمان را به پای کرشمه کسی قربانی نکنیم .بند ناف را خوب نبریده ایم …به مویی بندست …تمامش کنیم !
